Gözlerim sana rüzgar diyordu.
Mahzun sabahlarda yorgun
Ve en iç çekişli şafaklarda durgun...
Uğultuyla dolduruyordun soluklarımı.
Her yalnızlığımda,
Kalabalığımdı ellerinin çığlığı.
Aşkın sessizliğimin yankısıydı!
Masal timsali bi aşkın
Cam kırığı öpüşmelerinde,
Aynada yüzün parça parça...
Dudakların,
Kopmuş yaprağı gibi bi gülün...
Gölgelerin dolardı gözlerime
Utangaç kızıllarda kapalı,
Ve esmer çığlıklar atardı!
Titrerdi gökyüzü,
Titrerdi mavi aşkın!
Şiirler sokardım
Göğsünden içeri.
Dökülürdü serseri yıldızlar!
Sana şiirim derdi kalemim!
Ne zaman görse seni,
Dökülürdü sayfalara.
Kanlı mürekkep gibi
Yahut suskun mahşer gibi !
Kapalı gökyüzünde bir yıldız
Gözlerine yağmur yağardı!
Yağmur gözlerin,
Bir bir damlardı.
Sana güzelim derdi kalemim !
Çünkü sen
Onun yazdığı en güzel şeydin!
Kibrit alevi tutuşurdu,
Bir cigara yanardı ıssızca.
Alev saçların,
Cayır cayır yanardı;
Benim ciğerim yanardı.
Aklım bir türlü almazdı;
Soğuk bir alev,
Seni nasıl almıştı?
Sana alevim derdi kalemim.
Çünkü sen,
Yüreğimi yakan mavi bir alevdin!
NİYAZİ KARABULUT
