Istanbul Şiiri

İstanbul,

Eminönü’nde bir balık ekmektir

Çocukların ellerinde.

Gözleri önünde sallanan

O eski teknede…

Feshane’de bayram mutluluğudur

Harçlığını sayan çocukların.

Haliç kıyısında bindikleri

Bir çarpışan arabadır.

İstanbul,

Gülhane Parkı’nda bir sevgilidir

Koluma taktığım.

Topkapı Sarayı’ndan izlenerek

Binlerce volta attığım.

Kabataş İskelesi’nde yaktığım

Efkârlı bir sigaradır.

Ve her nefesi tüttükçe boğazda,

Kadıköy’e ulaşan bir dumandır.

İstanbul,

Heybeli’de açan narin bir çiçektir;

Kokusu Kınalı’ya vurur.

Ve Adalar’ını salıp üstüne

Marmara’yı susturur.

Çarşamba’da birkaç gecekondudur;

Bacasından zehir fışkırır.

Ve Belgrad’ta serin bir ormandır;

Ağaçları panzehir fışkıştır.

İstanbul,

Ulus Parkı’nda bir akşamüstüdür;

Ay ışığı içirir gözlerimize.

Ve karanlıkta perçemleri dökülür,

Gölgesiz bir boğaz köprüsüne.

Bir kaleden alıp dalgalarını

Garipçe’de ağlayan

Ve Çamlıca’da gözyaşını silen

Çekimser bir şehirdir.

İstanbul,

Yolunu kaybetmiş bir teknedir

Balat önlerinde.

Fener’e doğru yanaşır edepsizce

Akşamdan kalmış gibi

Sallantılıdır dümeni.

Ve her rüzgârda dağılır,

Yedi tepesinin her biri.

İstanbul,

Sur içinde bir rehindir.

Sokakları gözyaşlarıyla yıkanan

Yağmurdan bir nehirdir.

Ve tereddüt içinde koşarak

Sarayburnu’ndan denize atlayan

Masmavi bir intihardır.

İnsanlar ağlarken İstanbul’da;

Terminallerde, iskelelerde,

Otobanlarda ve havaalanlarında

İntihar vardır binlerce.

Çünkü İstanbul;

Tüm gişeleri kapatılmış

Tarumar bir ayrılık şehridir.

İstanbul,

Surları eskimiş bir saraydır.

Yahut harabe bir sarayın

Bahçesinde asırlık bir ağaçtır.

Yaprakları Beşiktaş’tan denize dökülür.

Ve kimi zaman yolunu şaşırıp

Sirkeci’den kalkan bir tren olur.

Yolcuları hüzün ve mutluluktur.

Çünkü İstanbul binbir zıtlıktır.

Eski ve yeni, zengin ve fakir

Hatta siyah ve beyaz gibi…

İstanbul,

Tophane’de bir nargiledir.

Dumanı kimi zaman Çemberlitaş’ta,

Kimi zaman Beyazıt’ta tüter.

Her marpuçta İstanbul kokar,

Tarih kokar, huzur kokar.

Yani bu şehir nargileyi tarihten almış,

Bugüne dek koynunda saklamış

Ve dünya değişmeden değişmeyecek

Osmanlı yadigarı bir medresedir.

İstanbul

Taksim Meydanı’nda bir anıttır;

Her gören onu tanır.

Gözlerinde derin bir aşk ile

Yorgun kuşlar gibi sallanır.

Zülüfleri düştüğünde İstiklal’e,

Hiç kimseyi takmaz olur.

Ve şafak sökerken,

Süleymaniye’den dağılan bir sabah ezanıdır.

Rami’de esnaf, Etiler’de şarkıcı

Aksaray’da tütüncü ve Nişantaşı’nda dolmuşçu

Aynı anda, aynı şehirde uyanır

Ve iste orası İstanbul’dur.

İstanbul,

Emirgan’da yapayalnız bir oltadır;

Her balıkçı elinde ister onu.

Yahut Bebek’te bir çay bahçesidir;

Yakamozlar bir bir aşık olur ona.

Konstantin’in en büyük mirasıdır

Ve Jüstinyen’in ve Mimar Sinan’ın

Ve Fatih’in.

Ve evet İstanbul benim şehrimdir;

Kocaman bir aynasıdır tarihin.

Niyazi KARABULUT