Oğullar ve Rencide Ruhlar

Alper Canıgüz’ün Tatlı Rüyalar’dan sonraki ikinci romanı “Oğullar ve Rencide Ruhlar”. Ana karakteri olan beş yaşındaki Alper Kamu tam da bizim toplumumuzda büyümüş de küçülmüş denilen tipe karşılık geliyor. Ama bizim kullandığımız anlamdan çok daha fazla büyümüş de küçülmüş hissi veriyor. Yetişkinlerden daha çok şey bilen, babası bulmaca doldururken onun çözemediği soruları söyleyen ve henüz 5 yaşında Oğuz Atay, Nietzsche, Dostoyevski okuyan bir çocuktan bahsediyoruz. Bir çocuğun dünyasından yetişkinlere yetişkince bakıyoruz kitapta böylece.

Alper Kamu anaokuluna gitmek istemeyen ve gitmemeyi başaran, memur olan anne babası işe gittiğinde sokağa çıkıp Kansız Celal (hayreti mucip yahu*) ve Cemalettin’le oynayan bir velet ayrıca.

Polisiye, fantezi, cinayet, mizah ve daha bir sürü şey aslında bu kitap. Hikayesinin ve karakterlerinin orjinalliği ile zekice kurgulanmış. Bölümlerin isimleri bile kendi başına insanın ilgisini çekmesine yetiyor. Böyle Uyurdu Zerdüşt başlığı bunun en güzel örneği... Aniden insanın yüzünde bir gülümseme oluşturabielecek hatta aniden bir kahkaha attırabilecek kapasitede bir mizah barındırıyor ayrıca kitap.

Yeni Türk Edebiyatı’nın örnek alınması gereken eserlerinden olduğunu düşündüğüm bu kitap kolay okunan, kolay güldüren, kolay şaşırtan bir roman. Alper Kamu’nun bu heyecan dolu hikayesini okumak insana farklı bakış açıları kazandıryor.

En sevdiğim kısma gelince bu kez Kitabın arka kapağından geliyor

* Kansız Celal karakterinin kitap okunduktan sonra dillere dolanan, dillere pelesenk olan, dillerden düşürülemeyen kalıp halindeki repliğidir “hayreti mucip”